Hallo! Wat leuk dat je er bent.

Mijn naam is Jolanda, ik ben 53 jaar en woon  in het noorden van Nederland, ergens tussen de rust van Groningen en de ruimte van Drenthe. Fotografie speelt al langer een rol in mijn leven. Vroeger had ik een eenvoudig fototoestel, waarmee ik vooral uit nieuwsgierigheid en plezier foto's maakte. Maar zo’n vijf jaar geleden begon het serieuzer te worden. Ik raakte steeds meer gefascineerd door het spel van licht, sfeer en emotie in beelden.

De echte basis van fotografie heb ik geleerd van Melvin Jonker. Dankzij hem leerde ik niet alleen de techniek beter kennen, maar ook hoe je met fotografie een verhaal vertelt. Door Melvin ben ik ook lid geworden van The Pixelsquad – een fijne club vol enthousiaste fotografen die elkaar inspireren en uitdagen met workshops, uitjes en creatieve opdrachten. Daar vond ik het plezier én de motivatie om verder te groeien.

In de eerste jaren richtte ik me vooral op het leren fotograferen  o.a:

wat is ISO -DIAFRAGMA en SLUITERTIJD  en hoe gebruik je het.

Door Cursussen en workshops te volgen om de skills onder de knie te krijgen en tips te krijgen van andere fotografen 

De allereerste keer dat ik mensen portretteerde was tijdens de workshop portretfotografie van Stella Dekker in samenwerking met I Go Groningen.    Manouk was één van de modellen die ter beschikking stonden om te fotograferen . En de resultaten daar was ik best trots op.

Sinds die workshop wist ik dat ik mensen fotograferen het leukst vond.  Via The Pixelsquad deed ik de

workshop  familiefotografie van Ellen Vegter

Ik vond het prachtig om mensen te fotograferen zoals ze écht zijn – géén saaie poses ,lekker jezelf zijn in het moment en gewoon spontane foto's . Fotoshoots gaven me voldoening en energie.

Begin 2025 veranderde dat. Door een wervelfractuur – een gebroken ruggenwervel – kwam mijn leven abrupt tot stilstand. Een lang revalidatieproces volgde. Lichamelijk én mentaal moest ik opnieuw leren opbouwen en nog steeds. Fotoshoots zoals ik die gewend was, kon ik niet meer aan. Het voelt  als een verlies, maar langzamerhand ontstaat er ruimte voor iets nieuws. Wat de toekomst mij brengt , dat weet ik niet. Ik hoop weer te kunnen doen wat ik het liefst doe , dat is 

Ik begon weer met wandelen, rustig aan. Eerst zonder camera ,later ging de camera  mee. Geen plan, geen doel – alleen kijken wat me opviel. Een detail in het bos, een mooi lichtval over een veld, een toevallige ontmoeting met een dier. Zo groeide mijn liefde voor vrije fotografie. Geen druk meer, geen verwachtingen. Alleen de vrijheid om vast te leggen wat mij raakt.

Nu fotografeer ik wat ik zie en voel. Soms een landschap, soms een portret, soms iets daartussenin. Buiten, onderweg, dichtbij of juist in verstilling. Fotografie helpt me om te vertragen, om weer verbinding te voelen – met mezelf, met de omgeving, met het moment.

En dat gevoel wil ik graag delen.

Wil je meer zien van wat ik maak? Kijk gerust rond in mijn portfolio, of volg mijn fotografie-avonturen via mijn Instagram  op onderstaande link.